Camientus astrautos

Por Abel Uxeniu Pardo

Caleyar nun ya pa min. Nun me presta res sentir l'aire na mio cara, xelao, baxando pel mio gargüelu mientres maliñosamente aporta a los mios polmones con una fuercia arrespigadora. Llueu, de sópitu, un españíu. Alloriante, espantible, y el tastu amarguxáu de daqué abultao a yerbos que de xuru m'arrinca la poca xixa que soi a caltener.

Unos sorbatinos calecíos retruquen camudando'l xeitu la llucha. La engarrada entama. Esmolézome, quiciás porque me presta tener el control dafechu de tolo qu'asocede y agora, nesti intre, adulces soi a pescanciar un res.

Pintábame lo más afayadizo; sapozar la murnia, tapecer la tirria, escaecer. ¡Qué fácil! Y d'esmenu equí, tornando a la realidá, a esa alborrecida realidá cola que toi avezáu a tar de marraza. Equí, naguando por frayar el suañu de pantasmes nel que toi, ximiendo ensin xacíu. Equí, quiciabesmente camentando endemasiao, cafiando n'esnalar guetando'l camín de l'alcordanza na cadarma una borrina.

Y nun te da más.

Nun hai nadie p'agabitate nel intre nel que, a la fin, yes a collumbrar el to algame del cumal, del to cumal. Amorciándolo, amoreciendo con él nun finxu quiciás endemasiaú grandible. Y ellí ta, col so preséu alloriante que tracamundia solluntar con berrar. Bixorderu, con chancia prieto. El tictac.

Desesperanza. Enlluxada parola que nos amuesa un xeitu, o meyor, un intre de vida que se zarramica vengatible, dañible.

El to celebru españa, la murnia enllénate. Sepárteste del mundiu, asítieste nun biescu prietu, camundando'l caciador que toos llevamos no más fondero de nós por un endemasiáu petecible coneyín qu'espicotia nuna sebe. Y entós, sólo entós, ye cuandu ves una ponte pola que dir pal albanciar, torgando que t'afuegues nel regatu la vida. Afíteste, llánteste con ésitu, esboroñando les torgues que téngurrien. Camientes, albrides, y sigues pel camín afayadizu.

La llucha

El corazón baltia n'arca cuandu lo siente, pero nun toos tán pol llabor. Munchos alloquecen, naguando por una xida que-ys puxu, esvocexando, llorando.

El tremor, comu supunxisti, faise realidá. Atópeste una muria a la fin del camin que nadie ye a pescanciar que fai ellí.

Y otra vez la murnia enllenándolo too. Otra vez la griesca entamada, l'estopíu endientru d'ún, la engarrada, l'esmolecimientu. Y nun haí ígua. Esta vegada non.

Delles nubes tapécenlo too. El caberu rellumar finó, quiciabesmente dafechu. Ye agora cuandu tas condergáu de xuru, cuandu te ves escolingando dún carbayu con un cordal al rodiu'l to percuezo.

Solos tú y l'aire. Esi aire xabaz al que-y presta cuspite na cara y ximielgate selemente. Esi aire que t'entra pela boca y te fraya los polmones. Enemigu que nadie ye a ver. Enemigu que cuandu entames sintilo t'endolca ensin dexate fuxida denguna.

Y sigues nuna biesca, solu. Nagües por guardate, por un simple teyáu; daqué u tar debaxu cuandu entame la truena.

Glayes, entrugues a lo infinitible.

Y nun hai nadie que respuenda.

¿Ú tán agora que les necesites eses manes que siempres diben sofitate? ¿Ú hai un gabitu?

Y nun hai nadie que respuenda.

Atapez. Nin siquiera hai lluna, estrelles o cualaquier cosa qu'allume. Escuridá. Enllénandolo too, sapozándolo too. Ellí ta, a la fin, el braeru rei. Esi rei que la xente camienta qu'adulces ye un res. Prieto, color malditu al que nadie-y presta, a quien nadie presta.

De sutrucu una folixa. Folixa qu'entarna gayolera u tú tas pero na que tú nun tas, folixa na que yes l'espantayu inútil nuna chana poula de la que nun yes a fuxir.

Sólo yes a lloramiquiar como una probe vieyina. Llárimes esmuciéndose carriellu abaxu cual regatu tres que'l xe1u seya calecíu por un fueu que nadie atalanta que faí ellí.

Y nun te da más

Nun hai mal que milenta años dure. Quiciabesmente seya verdá, pero estas fras namái algama xacíu al finar la malura.

Si ye que la maldura fina.